BEN ANLATAMIYORUM

BEN ANLATAMIYORUM

Ağzıma üç beş satır söz takılıyor  ‘hayır sen çok güzelsin de ben anlatamıyorum sen gece saz ben söz lan ben söyleyemiyorum’. Söyleyemediklerimiz içimizde kaldıkça içimize cam kırıkları gibi batan o söyleyemediklerimiz…

Hani olur ya herkese ağzına gelir söylemezsin. Dolar için bir kor gibi yanar söyleyemezsin. Bazen seni seviyorum diyemezsin bazen özledim diyemezsin bazen gel diyemezsin bazen git diyemezsin..

Ben diyemedim. Gel diyemedim özledim diyemedim. Çok demek istedim diyemedim. Ha bu arada gururuma falan yenik düşmedim. Gayet yüzsüzüm bu konuda hatta. Beni hiç dinleyen olmadı. Hep havada kalan sözlerim oldu. Hep ‘dinlemek istemiyorum^ dendi bana. Hep bir şey söylemek istedim hep gitti geride kalan o kokusuna ve o hayalimdeki beni dinleyen kadına konuştum ben hep. O dinledi beni hep  çünkü.. Ben anlatamasam da o beni anladı hep o beni bırakmadı dinledi hep içimdeki hayalimdeki kadın.

Ben dinlendiğimde anlatamadım hiç içimdekileri konuştum ama anlatamadım ya da anlanmak istenmedim hiç. Kursak diye bir yer var ya benim her şeyim orda kaldı umutlarım söyleyemediklerim anlatamadıklarım.. hayatımda bir şeyi kendime anlattım bir şeyi anlatmayı becerdim. Seni kendime çok iyi anlattım. Çaya kaç şerker atar bu kadın gözleri ne zaman dolar hangi rengi sever nasıl kokar..

Belki de bundandır anlatamamam. Hani bir insan bir şeyi çok iyi anlatınca bir daha o şeyi anlatmaya hevesi kalmaz anlatamaz ya hah işte tam o durum bu durum..

Sen belki beni dinlemek istersin ama benim hevesim kalmadı anlatmaya seni bi kere daha kendime ve seni sana anlatmaya. BELKİ SEN ÇOK GÜZELSİNDE ARTIK BEN ANLATMIYORUM.